ارغوان و آوینا

چقدر خوبه که آدم کسی رو داشته باشه اطرافش که وقتی ناراحتی بر خلاف دیگرون بهت توجه کنن ...

منم دوتاشو دارم ....

بچه های برادرم ...

وقتی ناراحتم یکیشون می گه عمه چی شده ...ناراحتی؟ ... باهام قهری؟... اونم در حالیکه دیگرون یا نمیفهمن یا اهمیتی نمیدن..

یا اون یکی برادرزادم که بزرگتره میاد بهم با خنده میگه عمه امروز خوشحالی .....

بعدم با خنده میگه فکر کنم به خاطر مسافرتی که رفتی باشه..

اون وقته که قند تو دلم آب میشه که این دوتایی که برات مثل بچه های خودتن به همون اندازه همون عالم کودکی حواسشون به شادی ها و غم ها و چیزهایی که دوست داری هست ...

و موقع سفره حواسشون هست صدات کنن ...

یا دلشون بخواد که باهات بیان بیرون برن پارک

و دنیات با دنیاشون شاده و پراز شادی کودکانشون میشه ....

و خدا رو شکر میکنم به خاطر نعمت به این زیبایی

بچه ها گلهای خندان زندگی ها هستن